Wie zet de stap van het eerste beeld? En wie heeft ten slotte het laatste woord? Dominique Castronovo en Bernard Secondini werden ergens geboren (informatie bevestigd voor minstens een van beiden) en werken vrij nauw samen (hierover stemmen de getuigenissen overeen). Ze lijken sinds mensenheugenis een eindeloze band af te ratelen, die van de verdwijning of het verval van de betekenis, die van de dood van de beelden en hun eeuwige herleving. Door hun uitersten raken de ruïne en de overvloed elkaar, vermengen ze zich. Installaties, videobanden, foto’s, stilstaande beelden, geluidsdraaiboeken, woordengoochelarij. Alles is bij hen opeenhoping, splitsing en planning, alles maakt het tot concept, dat tragisch, ironisch, of vaak beide is. En de kracht van hun donquichtachtige, subtiele en monomane hardnekkigheid evenaart zeker die van de wind zelf. Met dezelfde zekerheid om zich te verliezen en voort te gaan, ondanks de opeenhoping en het verval van de beelden, ondanks de rudimenten van betekenis die we er in volle vlucht probeerden op te pikken.
