De Luikse Laura Baudoux werd in 1989 geboren en zit in het derde jaar fotografie aan de ESA (École Supérieure des Arts) Saint–Luc in Luik. Als ze door omstandigheden nog niet heeft tentoongesteld of gepubliceerd, gaat ze alleszins veelbelovend de richting uit van een vorm van sociale verslaggeving, waarin ze de menselijke problematiek rond gezichten probeert te concentreren, en voorrang geeft aan het portret, de taferelen met kleine groepjes. In tegenstelling tot ander soortgelijk werk, zoals dat van Peter Granser, van wie de beeldende bewerking van hetzelfde onderwerp een soort van symbolisering met zich meebracht, branden haar ‘Alzheimerblikken’ zich zonder omwegen vast in de uwe. En bundelen ze de hele duizeling van de onbereikbaar geworden tijd in hun pupil zelf, zoals een wijd openstaande deur die uitgeeft op de val. De geringste scherptediepte, de close-up, de kwaliteit van het detail, de vrijheid van de benadering op hetzelfde niveau, maken de minste plooien op het gezicht tastbaar, sporen van de tijd in het landschap van ons leven. Maar ook de eerbaarheid en empathie van de fotografe, die deze broze en soms krachteloos gemaakte gebouwen, die zo te gronde zouden kunnen gaan, allesbehalve ruw benadert. En die ons, zonder woorden, spreken over een tijd - het verlies, de vergetelheid - die wij allen zullen beleven, en waarover we nochtans niets zu
