Woont en werkt Laurie Polson in Brussel. Vanaf haar opleiding aan de ‘75’ kwam ze openlijk uit voor een bepaalde vorm van schuchtere en dubbelzinnige fascinatie voor het assimileren van het verleden en in het bijzonder voor het mysterie van de dood. De hier tentoongestelde serie onderzoekt de achterkant van het decor, de zichtbare schijn en rituelen van die verplichte overgang, die in onze cultuur geen gelaat, geen beeld, en nauwelijks een naam heeft, en die de orde van het vertegenwoordigbare overstijgt. Schaduwplaatsen, discrete en nagenoeg doorschijnende personages, gedempte stilte, eersterangs- en ijzig decorum, onveranderlijk in zijn kleurschakeringen en vierkanten beeldinstelling. De symbolen van dit steriele ceremonieel vergezellen het verlies, bij gebrek aan een verklaring ervan. Maar waarschijnlijk zoekt de fotografe er ook antwoorden, op haar eentje, een beetje leven in deze erg bijzondere wereld, een toevallige opluchting te midden van de droefheid, een beetje respect boven de gekunsteldheid. Een open oog op de verhullingen van de leegte, op de kleuren van de afwezigheid …
