François de Coninck werkt een beetje overal, aan de rand van de taal. Hij verdeelt zijn tijd tussen kunst- en literaire werken, de uitbreiding van zijn uitgeverij (les éditions klet & ko) en expertise-, onderzoeks- en redactiewerk over het strafrecht, de criminologie, de opvang van vreemdelingen en de geestelijke gezondheid.
‘Door het verbod en de onrustwekkende vervreemding te onderzoeken die binnensluipen in ons bestaan, verplaatst François de Coninck onze gemeenschappelijke ruimtes, door vrije associaties en schijnbaar onbewust verkeerde handelingen, op beeldvlak. Dankzij heel veel bevelen en argumenten van de overheid die ons misleiden met illusies en die onze ontkenning koesteren, bedrukken en nemen de taalplaatsen een vaste vorm aan, vergiftigen ze ons vermogen om te spreken en te symboliseren. ‘Men moet het beeld aan zijn woord houden’: wrijving/fictie en taalspelletjes herinvoeren om opnieuw in het bewustzijn van de mensen te herleven. Wat dan voor het moment slechts een goede grap lijkt te zijn, wordt stiekem een krachtig middel van spot, ironie en bijgevolg van zin. (…) Zo legt François de Coninck de nadruk op de frustraties en tegenstellingen van de redenering, wijst hij met de vinger en met de taal wat ons verhindert om te slapen, soms zonder dat we de oorzaak daarvan kennen, of wat ons net niet stoort en dat nochtans zou moeten.’
(naar Anaël Desablin, fragment uit de tentoonstellingcatalogus Jeux de mots, jeux d’images, uitgegeven door de galerie 100 Titres in Brussel, 2008.)
